Als basis voor zijn schilderijen compileert Koole elementen uit de media: nieuwsfoto’s, krantenkoppen, fragmenten uit ondertitels op televisie. Deze compilaties vergroot hij uit in fotorealistische schilderijen van monumentaal formaat. Zo brengt hij de talen van de schilderkunst en de massamedia samen in krachtige statements. Aan die beelden hoeft hij persoonlijk niets meer toe te voegen. Het resultaat is dat de inhoud van een schilderij van Koole vaak leest als een aanklacht en de vorm te verstaan is als een oproep om nooit te vergeten. Toch noemt de schilder zich liever geen activist. Hij verslaat de werkelijkheid in een iconografisch idioom dat bij iedereen binnenkomt.
Dat maakt van zijn schilderijen geen makkelijke werken. Op het eerste gezicht zijn het prettige, evenwichtige composities in een verfijnde en consciëntieuze schilderstijl. Maar al snel herkennen we de afgebeelde onderwerpen als confrontaties met die ongemakkelijke gebeurtenissen die we liever als incidenten beschouwen, dan als de tekenen van onze tijd. Juist om die reden is de enorme consistentie in zijn oeuvre van de afgelopen decennia bewonderenswaardig en zelfs dapper.
In deze tijd herkennen we in zijn werk de momenten waarop we hadden kunnen weten dat er zaken grondig misgingen. Het beperken van de persvrijheid in Rusland, politieke moord, het brutaal aanvallen van burgerdoelen. Wegkijken is in het werk van Peter Koole nooit een optie geweest. In Rotterdam is het werk van Peter Koole tentoongesteld in onder meer de Laurenskerk en BRUTUS.
terug naar het verslag van de uitreiking van de Lof der Zotheidspeld 2022